از اوایل عقد متوجه علاقه شدید شوهرم به زن پسرعمویش شدم. ۳ سال تحمل کردم هربار که آنجا می‌رفتیم از حالتها، نگاهها، لحن حرف زدن، بیقراری‌اش (که کی از آشپزخانه بیرون می‌آید) زجرکش می‌شدم. اما باز دفعه بعد همراهش می‌رفتم و هر دفعه بیشرمانه تر از دفعه قبل... دیگر خیالش راحت شده بود که چیزی نمی‌فهمم کم کم متوجه شدم به بهانه های مختلف به دیدن آنها رفته بدون اینکه چیزی به من بگوید. پارسال یکباره همه چیز را بیرون ریختم و گفتم تو حرمت عقدی که بینمان خوانده شده بود را حتی به ظاهر نتوانستی حفظ کنی؛ کاش با صد نفر بودی اما فقط درحضور من، عین تفاله با من رفتار نمی‌کردی رنگش سفید شد و بدجوری جا خورد. گفت اصلا فکر نمی‌کردم اینگونه درباره‌ام فکرکنی. فردای آن روز دسته گل خرید و از من قول گرفت همه چیز را فراموش کنم. از آن روز به بعد خیلی مواظب رفتارش است، اما حالا که قضیه لوث شده دیگر برایم ارزشی ندارد که غیر چیزی که هست وانمود کند. نمی‌توانم دوستش داشته باشم و به جدایی فکر می‌کنم.